Na de jaren '90 werd epilepsie slechts af en toe opgemerkt in het ras. Sinds eind jaren negentig is het een van de meest voorkomende erfelijke ziekten van de Aussie. Vanzelf sprekend wordt er niet gefokt met honden die epilepsie hebben. Epilepsie wordt meestal voor het eerst gezien bij jonge honden, meestal tussen de 6 maanden en 6 jaar oud, maar kan honden in elk stadium van hun leven treffen. Elke aanval duurt meestal 1 tot 2 minuten, maar kan in sommige gevallen langer duren. Als de aanval langer dan 5 minuten aanhoudt of vaker dan eens per uur voorkomt, dient u onmiddellijk contact op te nemen met uw dierenarts.

Bij een typische aanval zal de hond op zijn zij liggen en afwisselend zijn hoofd en nek strak strekken en schokkende, peddelende bewegingen met zijn benen uitvoeren. Er kan gedeeltelijk of volledig bewustzijnsverlies optreden, evenals verlies van controle over stoelgang en urine. Naast de aanval zelf, kunt u zowel ervoor als erna vreemd gedrag opmerken. Uw hond kan er bijvoorbeeld rusteloos uitzien of zich vreemd gedragen vóór de aanval en kan daarna slaperig of rusteloos zijn. Sommige honden worden erg aanhankelijk, terwijl andere abnormaal hongerig of dorstig lijken. Elke epileptische hond heeft zijn eigen individuele symptomen.

 

Helaas is er geen remedie voor epilepsie en loopt een epileptische hond altijd het risico op een aanval. Toch kan de behandeling zeer succesvol zijn, meestal resulterend in een verminderde frequentie, duur of ernst van aanvallen; waardoor ze soms helemaal niet meer voorkomen.

Onthoud dat in de meeste gevallen een effectieve behandeling mogelijk is en dat veel epileptische honden een pijnvrij, lang en gelukkig leven leiden.

 

Een hond die epilepsie heeft, wil niet altijd zeggen dat het een erfelijke aanleg is. Er spelen meer factoren mee onder andere:

 

 

https://canineepilepsy.co.uk